Waar ik vorig jaar nog verkondigde dat ik zou gaan consu- minderen, moet ik bekennen dat ik zwaar de mist in ben gegaan. Mijn strenge zelf opgelegde regels bleken mij niet haalbaar, hoewel ik in een jaar tijd sterk geëvolueerd ben als het gaat over groene ideeën en levenswijze nastreven.
Steeds vaker stel ik mezelf vragen bij de manier waarop wij in onze westerse maatschappij samenleven en keuzes maken. Vandaag de dag moet men milieubewust zijn en consuminderen, maar tegelijkertijd moet de economie draaien en moet er geld rollen. Er wordt verwacht dat de moderne ouders met twee voltijds of op z'n minst 4/5e gaan werken, maar tegelijkertijd wordt er ook verwacht dat kinderen een goede opvoeding krijgen en dat ouders er ten allen tijde zijn voor hun kinderen als de schoolbal gaat om 15u30. Voor mij zijn dat tegenstrijdigheden die ik zeer moeilijk te combineren vind.
Diep in mezelf ben ik een enorme perfectionist die altijd streeft naar perfectie. Of dat nu gaat over opvoeding of over decoratie. Steeds vaker echter stel ik mezelf de vraag of dat nu allemaal wel hoeft. Als je een perfect nieuw huis hebt, tot in de puntjes afgewerkt, kan het dan niet alleen maar berg af gaan? Is het niet veel erger als een kind iets beschadigd in datzelfde perfecte huis? Is het niet veel makkelijker en ontspannen om te leven in een huis dat net iets minder perfect is? Waar je met de nodige dosis creativiteit nog een verschil en echt iets moois van kunt maken? En geeft dat niet zo veel meer voldoening?
